Στη θεωρία πολυπλοκότητας, η παράμετρος ε (epsilon) αποτελεί βασικό εργαλείο για την εκτίμηση της απόδοσης αλγορίθμων σε εκφρασμένα προβλήματα NP-dificult. Παρέχει ένα παράθυρο για το "πόσο κοντά" πρόκειται να επιτύχει ένας προσεγγιστικός αλγόριθμος προς τη βέλτιστη λύση, ειδικά όταν αυτή είναι αδύνατο να βρεθεί ακριβώς σε πολυωνυμικό χρόνο.
Για παράδειγμα, στους αλγορίθμους προσέγγισης για το πρόβλημα set cover, η κατηγορία της ακρίβειας ε βοηθάει να δηλώνει ένα φράγμα συμπεριφοράς για την απόκλιση από τη βέλτιστη λύση. Μια απόκλιση της τάξης O(1 + ε) επιτρέπει στον αλγόριθμο να κατασκευάζει λύσεις που προσεγγίζουν εγγυημένα αυτό το όριο, ανεξάρτητα από το πόσο ακριβις είναι η αρχική μηχανή περιγραφής του προβλήματος.
Η χρήση του ε επιτρέπει έναν οδηγούνται σχεδιασμό δομής για τους αλγορίθμους, εφόσον χρειαστεί να βρούν ακριβή τιμές εικονικού μεγέθους με αυξημένο πολυπλοκότητα εκτέλεσης. Αυτό είναι γνωστό ως η "τιμώρια απόδοση δυνατότητας" – όσο μικρότερο το ε, τόσο ακριβείς αλλά συγχρόνως πολύπλοκες είναι οι υπολογιστικές απαιτήσεις.
"Η ε αντιμετωπίζει τα νέα θεωρητικά αποτελέσματα από επίσης μια αμφισβήτηση του καθορισμού απαιτήσεων στα ανοιχτά προβλήματα πολυπλοκότητας."
Παναγιώτης Θεωρητικός
Πέρα από τις κλασικές προσεγγιστικές θεωρίες, η παράμετρος ε εμφανίζει εξαγγελίες στην υπολογιστική γεωμετρία, αλγόριθμα συμπίεσης κειμενών, χάραξη μια αρκετά εμπερικής ανάλυσης αποδοσης σε ψευδοαποτελέσματος των αλγορίτμων για προσεγγισεις δικτυακών προβλήματαν.